بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش افسردگی، نگرش ناکارآمد و افکار خودآیند منفی در دانشجویان

چکیده هدف پژوهش حاضر عبارت است از بررسی اثربخشی طرحواره درمانی به شیوه گروهی بر کاهش افسردگی، نگرش ناکارآمد و فراوانی و باور نسبت به افکار خودآیند منفی در دانشجویان دختر دانشگاه پیام نور شهرکرد. این پژوهش از نوع مداخله ای است. به این منظور، دو نمونه 30 نفری از دانشجویان دختر این دانشگاه به روش تصادفی در دسترس انتخاب و به روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. در ابتدا گروه ها، آزمون افسردگی بک (bdi_ii) ، مقیاس نگرش ناکارآمد(das) و پرسشنامه افکارخودآیند (atq) را تکمیل کردند. گروه آزمایش در طول یک ماه در معرض 8 جلسه طرحواره درمانی قرار گرفت. در پایان، گروه ها مجددا آزمون های فوق را تکمیل نمودند. نتایج بررسی شده از طریق مقایسه میانگین تفاوت نمرات پس آزمون از پیش آزمون دو گروه بوسیله آزمون t مستقل نشان داد که در سطح 01/0?p،تفاوت میان گروه ها معنادار است، به بیان دیگر: طرحواره درمانی به شیوه گروهی توانست میزان افسردگی، فراوانی و باور نسبت به افکارخودآیند منفی و نگرش ناکارآمد را در گروه آزمایش به طور معناداری کاهش دهد. واژگان کلیدی: طرحواره درمانی ، افسردگی ، نگرش ناکارآمد ،افکارخودآیند منفی.